Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου, δημοσιεύτηκε η εγκύκλιος για την ίδρυση και λειτουργία νέων Τάξεων Υποδοχής σε επιπλέον 93 Δημοτικά Σχολεία για τη τρέχουσα σχολική χρονιά 2018-2019 της ένταξης των μαθητών από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (αλλοδαπούς, παλιννοστούντες, ρομά, μουσουλμανόπαιδες) στο ελληνικό σχολείο με κύριο αντικείμενο την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας αλλά και τη διδακτική στήριξη σε άλλα αντικείμενα, ώστε να διευκολύνεται η προσαρμογή και παραμονή τους στο γενικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Στόχος της εν λόγω πρωτοβουλίας είναι η ισότιμη ένταξη όλων των μαθητών στο εκπαιδευτικό σύστημα μέσω της λειτουργίας υποστηρικτικών δράσεων για τη βελτίωση της μαθησιακής επίδοσης, όπως ιδίως η λειτουργία τάξεων υποδοχής. Στις τάξεις φοιτούν μαθητές με ελάχιστη ή μηδενική γνώση της ελληνικής γλώσσας. Ο μικρότερος αριθμός μαθητών/τριών με τον οποίο δημιουργούνται ΖΕΠ είναι 7 και ο μεγαλύτερος αριθμός 17.

Σε κάθε Τάξη Υποδοχής δύνανται να συμμετέχουν μαθητές που είναι εγγεγραμμένοι σε διαφορετικές τάξεις της ίδιας βαθμίδας.
Τα Δημοτικά Σχολεία που αποκτούν τάξεις υποδοχής μαθητών στο Δήμο Λαγκαδά είναι το Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου και στο Δήμο Βόλβης τα Δημοτικά Σχολεία Προφήτη και Ν. Μαδύτου.

dikaiologitika.gr

Από το παράθυρο της κάμαράς μου, του μυρωμένου καταφυγίου αυτού της οικογενειακής μου εστίας, ρεμβάζω. Το βλέμμα μου πλανάτε έξω από το τζάμι το σκεπασμένο από αχλή, στο οποίο γλιστρά μ’ ένα ξερό κρότο η βροχή. Τα δένδρα υψώνουν την απελπισία των γυμνών τους κλαδιών στο βαρύ και πελιδνό ουρανό. Ένα πένθιμο και φαιό φως με ένα μεγάλο ρίγος, λες πως περιμένει στο βάθος τ’ ουρανού ν’ ανεβεί σιγά-σιγά η νύχτα, ενώ ο καπνός εξέρχεται σε μακριές μαύρες ταινίες από τις στέγες των σπιτιών, οι οποίες μέσα από τους σκελετούς των δένδρων προβάλλουν σαν άσπρα λευκά στίγματα. Γύρω ο κύκλος των λόφων διαγράφει στο αμαυρό φως τους σκοτεινούς όγκους τους με βαθύ κυανού χρώμα.
Η νάρκη του χειμώνα περιβάλλει τα πάντα. Και τη ράθυμο σιωπή του διακόπτει που και που ένα σφύριγμα ανέμου, ο οποίος στροβιλίζοντας χτυπά τα παραθυρόφυλλα. Η μόνη παρηγορητική νότα σ’ αυτή τη μελαγχολία είναι η φωτιά, η οποία φαιδρά σπινθηρίζει στη θερμάστρα. Ενώ μια άσπρη χειμωνιάτικη τριανταφυλλιά, την οποία ξέχασε ως τώρα ο χειμώνας αγανακτισμένη απλώνει την αγκαλιά της. Ξαφνικά με ένα φύσημα του αέρα πιο ισχυρό και παρατεταμένο η τριανταφυλλιά μου η αγαπημένη φυλλορρόησε όλη σε μια στιγμή. Τα ολόλευκα πέταλα τινάχτηκαν βουβά, πέταξαν γύρω για μια στιγμή σαν άσπρες πεταλούδες. Και τότε τα μάτια μου διέκριναν ένα ασύνηθες περιστατικό στο βάθος του κεντρικού δρόμου.
Καμιά εκατοστή μέτρα μπροστά μου, σταμάτησε ένα ημιφορτηγό όμορφο καινούργιο που έλεγες μόλις είχε βγει από το εργοστάσιο κατασκευής.
Ξαφνικά βλέπω να ανοίγουν οι πόρτες και να στέλνουν έξω ένα μαύρο σκυλάκι που ούρλιαζε λυπητερά.
Ο συνοδηγός το αρπάζει από το σβέρκο και το πετάει με δύναμη στις παρακείμενες πέτρες και έτρεξε να μπει στο αυτοκίνητο.
Μα το σκυλί ρίχτηκε ξοπίσω του αυτοκινήτου κυνηγώντας και ουρλιάζοντας λυπητερά ενώ ο συνοδηγός κραδαίνοντας μια ξυλόβεργα πότε απειλώντας και πότε χτυπώντας προσπαθούσε να διώξει το σκυλί από το δρόμο του.
Αφού οι απειλές και το ξυλοφόρτωμα δεν έφερναν αποτέλεσμα ο συνοδηγός το χτυπά με δύναμη στο κεφάλι λέγοντας: Το Θεό σου …. που νόμισες πως θα γυρίσεις πάλι στο αυτοκίνητο.
Τότε ούρλιαξε το έρημο πιο θλιβερά, θέλεις από τον πόνο, θέλεις από τον καημό. Δεν γύρεψε άλλο να ακολουθήσει το αυτοκίνητο, αλλά σιγοπερπάτησε χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα μόνο και μόνο να μη σωριαστεί κατάχαμα.
Και το αυτοκίνητο σιγά-σιγά πήρε το δρόμο της επιστροφής τραβώντας γοργά με ρότα κατά τη Θεσσαλονίκη.
Το σκυλί όλο και ούρλιαζε χτυπώντας με απελπισία την άσφαλτο και τραβώντας κατά το πεζοδρόμιο. Το αυτοκίνητο γρήγορα ξεμάκραινε.
Γύρισε το κεφάλι του κατά την άκρη της ασφάλτου και με κόπο πολύ και αγωνία κατάφερε να φτάσει στο ξερόβραχο κάτω από τη σκιά της ακακίας.
Όταν έφτασε σηκώθηκε ολόρθο και τεντώνοντας το λαιμό του ούρλιαξε σπαραχτικά αγναντεύοντας στην απέναντι πλαγιά το πολυτελές αυτοκίνητο στην καταχνιά του Βερτίσκου και φούσκωνε και μάζευε τη βαριά του ανάσα σαν φυσερό ενώ η κοιλιά του τουρτούριζε.
Το έβλεπα εκεί τρεις μέρες καθισμένο πάντα στη ρίζα της ακακίας ν’ αγναντεύει το δρόμο. Δεν σάλευε από εκεί. Του πήγαινα εκεί κάτω από την εξέδρα του ψωμί, κόκαλα μα του κάκου. Δεν εννοούσε ούτε να μυρίσει τροφή. Κι όλο σούρωνε και μπουρδουκλώνονταν τα πόδια του από την αδυναμία. Όταν ζητούσε να κινηθεί σαν να είχε ποδόλυσσα τα παΐδια του μετριόνταν κάτω από το δέρμα του .
Τα παιδιά του έκαναν μαρτύρια, γιατί δεν είχε αφέντη, ήταν έλεγαν, σκυλί του δρόμου, βροχή έπεφταν επάνω του οι πέτρες και το κούτσαιναν για τα καλά. Αλλ’ αυτό, πράγμα παράξενο, δεν εννοούσε να φύγει. Εκεί κάτω από τη σκιά πάντα εκεί. Του φαίνονταν ίσως πως ήταν μέσα στο σπίτι του. Και όμως του έκαναν τόσα τα παιδιά που απορούσα πως δεν το είχαν αποτελειώσει.
Μια μέρα αφού το χάιδεψα, του έδεσα το λαιμό με ένα μαντήλι και το πήρα στο σπίτι μου. Με ακολούθησε χωρίς αντίσταση κουνώντας την ουρά του. Όταν έφτασα στο σπίτι το έλυσα και το χάιδεψα πολύ. Με τήραγε με τα τίμια μάτια του σκύλου, όλο ευγνωμοσύνη και συμπάθεια, μάτια αν και ζώου αλλά ήταν ζωγραφισμένα πάνω τους όλος ο βαθύς καημός που σου σπαράζει τη ψυχή και γλύφοντας μου τα χέρια έφυγε αργά-αργά. Σε λίγο γύρισε το κεφάλι και κουνώντας την ουρά με κοίταξε πάλι με τα πονεμένα μάτια του και έφυγε.
Το ένοιωσα το δυστυχισμένο. Δεν ήθελε να το παρεξηγήσω. Άλαλο ήταν το στόμα του, αλλά εκείνη η θλιβερή ματιά του μου φάνηκε πως μου έλεγε: Μη με πάρεις για αχάριστο, αλλά θέλω εκεί κάτω από τη σκιά της ακακίας που μοιάζει με το σπίτι μου αγναντεύοντας το δρόμο να ξεψυχήσω.
Και όμως πόσο του αύξανε τα μαρτύρια αυτός ο δρόμος. Αλλά εκείνο δεν το κουνούσε από εκεί, έβγαινε από τη σκιά και αγνάντευε το δρόμο μυρίζοντας τον αέρα. Όταν άκουγε τον ήχο κάποιου αυτοκινήτου σηκωνόταν έβγαινε από τη σκοτεινή σκιά και αγνάντευε το δρόμο κουνώντας την ουρά του στους περαστικούς. Αλλά αυτοί το έδιωχναν με πέτρες γιατί είχε όλα τα σημάδια της λύσσας, τα γουβιασμένα μάτια του γυάλιζαν, χώρια που είχε πάντα την ουρά του κάτω από τα σκέλια.
Στο τέλος εκείνοι που είχαν τα μπακάλικα στην πλατεία αποφάσισαν να αναθέσουν στον ένα που είχε αυτοκίνητο να το φορτώσει και να το απομακρύνει από το χωριό. Είδα κι έπαθα με πολλά παρακάλια να τους αλλάξω γνώμη, τους έλεγα πως έκλαιγε από το καημό της ερημιάς του, μα που ν’ ακούσουν. Τελικά τους έπεισα όταν τους είπα πως αυτό το σκυλί ξέρω ότι δεν τρώει τίποτα και σε δυο μέρες το πολύ θα πεθάνει.
Την επόμενη στο απέναντι λοφάκι κλάδευα με τον πατέρα μου τα δενδράκια μας όταν το στεριανό το αεράκι μου έφερνε αδύνατο ξεψυχισμένο του σκύλου το ούρλιασμα.
Σε λίγο ήταν η ώρα της επιστροφής μας στο χωριό αλλά δεν το άκουγα πια. Θα ήταν πάνω κάτω η ώρα του λυκόφωτος.
Δεν το θυμήθηκα άλλο το σκυλί παρά την άλλη μέρα όταν ξεκινήσαμε για ξερόκλαδα την ώρα που πρόβαλε ο ήλιος από τους λόφους του Βερτίσκου ήταν καθισμένο στη θέση του όπως οι Σφίγγες με τα πόδια εμπρός και το λαιμό τεντωμένο να αγναντεύει την άσφαλτο.
Αλλά ήταν νεκρό. Σβησμένα, γυαλωμένα τα ορθάνοιχτα μάτια του, ξυλιασμένο το κορμί του.
- Μπα, είπε ο αδελφός μου. Το κακόμοιρο το σκυλί! Το είπαν και το έκαμαν οι άπονοι.
Το γνωρίζεις, του είπα αυτό το σκυλί;
- Αμ δεν το γνωρίζω είναι ο Μούργος από τη στάνη του Κουρτουλού, από το Κλέπε, το διπλανό χωριό. Πηγαίναμε για κάρβουνα με τον παππού και ήταν η πρώτη στάση μας. Είχαν πει πως θα το διώξουν και τόδιωξαν.
Και γιατί το έδιωξαν;
- Να δεν ήταν καθόλου κακό. Όσα κι αν του έκαναν, και ξύλο και δέσιμο σφιχτό, για να αγριέψει αυτό τίποτα. Ένα σκυλί που πρέπει να φυλάει το κοπάδι πρέπει να είναι άγριο, κακό, να γαυγίζει δυνατά και να δείχνει πάντα τα δόντια του. Αυτό ήταν γεννημένο ήμερο και καλό, όσοι κι αν ζύγωναν στη στάνη τους κουνούσε την ουρά. Δεν λογάριαζε κανέναν για κλέφτη δεν έβαζε με το νου του κακό άνθρωπο…
Κι εγώ ως εκείνη τη στιγμή είχα τη γελασμένη ιδέα, ότι μονάχα ανθρώπους σβήνει και βουλιάζει σ’ αυτό τον κόσμο η καλοσύνη.

Το παραπάνω διήγημα έλαβε τιμητική διάκριση στον 7ο παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό που συνδιοργάνωσαν η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, η Π. Ε. Φθιώτιδας, ο Δήμος Λαμιέων, και ο Φιλοζωικός Σύλλογος Φθιώτιδας τον Σεπτέμβριο του 2018

Μπεκιάρης Σταμάτης

Φωτιά ξέσπασε σε εργοστάσιο ξυλείας στη διασταύρωση Καβαλαρίου, στην παλιά Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης – Καβάλας.
Η πυρκαγιά που ξέσπασε στο εσωτερικό του εργοστασίου. στις 10:45 π.μ., έκαψε πριονίδι σε σιλό και ήταν περιορισμένη, σύμφωνα με την Πυροσβεστική.

Για την κατασβεσή της επιχείρησαν, δέκα πυροσβέστες με τρία οχήματα.

Φωτογραφία αρχείου
thestival.gr

Άκουσα για πρώτη φορά το όνομά της όταν ήμουν επτά χρόνων και πήγα στο χωριό μετά από τριάντα πέντε χρόνια το 1977. Το έχω στην μνήμη μου σαν να γεννήθηκα σε ένα από τα γκρεμισμένα σπίτια που είχε κοντά στο μοναδικό δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου.

Στο μικρο ξέφωτο δεν συνάντησα κανέναν στο χωριό πάρα λίγα προβατάκια μόνα τους ήσυχα μέσα στην χωρίς πόρτα εκκλησία. Μια μικρή εκκλησία που είχε κτισθεί ίσως και πριν από τριακόσια χρόνια με λίγες εικόνες μαυρισμένες που μόλις και διακρινόταν στους ολόγυμνους επασβεστομένους τοίχους.

Κάθισα στο πεζούλι του πρόναου και αγναντεύοντας το απέραντο πράσινο από πεύκα οξιές και έλατα αντίκρισα για πρώτη φορά ένα μνημείο φυσικού κάλους που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα Ελβετικά τοπία.

Σκέφθηκα για λίγο ποιος χάραξε τόσο βαθιά στο θυμικό μου την κατεστραμμένη από τα πάθη του εμφυλίου Χωρούδα και την άφησε με τα γκρεμισμένα σπίτια νεκρή μέσα στο πανέμορφο τοπίο.

Θυμήθηκα τον μπάρμπα Αποστόλη τον μοναδικό άνθρωπο που τον έταξε η μοίρα να βλέπει μετά την καταστροφή αναγκαστικά κάθε μέρα το καμένο χωριό του γιατί συνέχισε να είναι ο Δασοφύλακας της Χωρούδας.

Όλοι είχαν φύγει με ότι πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους και οι περισσότεροι δεν γύρισαν παρά μετά τουλάχιστον τριάντα χρόνια.

Μόνο ο μπάρμπα Αποστόλης συνέχισε να περπατά μόνος του στο ερημωμένο χωριό του επί πολλά χρόνια μέχρι να πάρει την σύνταξή του.

Στο στοιχειωμένο χωριό του που έβλεπε μόνο αρπακτικά γεράκια και αετούς να κουρνιάζουν πάνω από τα χαλάσματα των σπιτιών τους.

Να του ξύνουν τις νωπές πληγές του στα σωθικά του την πίκρα και τον καημό του για τους χαμένους φίλους και συγγενείς και τα καμένα σπίτια σχολεία και εκκλησιές που ανάγκασαν όλους τους κατοίκους του χωριού να το εγκαταλείψουν. Πήραν το δρόμο της εσωτερικής προσφυγιάς όλοι και οι περισσότεροι κατέφυγαν στον Λαγκαδά.

Οι πιο πολλοί έμεναν στα ξύλινα σπίτια (παράγκες) που έκανε το κράτος και ήταν στην θέση που είναι σήμερα το πάρκο στην είσοδο του Λαγκαδά, άλλοι νοίκιασαν μικρά σπιτάκια γιατί δεν τους έφτανε το ένα δωμάτιο στις παράγκες.

‘Ο μπάρμπα Αποστόλης Παρασχάς ήταν Δασοφύλακας την εποχή εκείνη για τα Δάση γύρω από την Χωρούδα είχε μεγάλη δεκαμελή οικογένεια και ένα άλογο δυο αγελάδες και μια κατσίκα.

Δίπλα στο πατρικό μου σπίτι είχε ένα μικρό σπιτάκι 4Χ5 τ.μ και διακόσια μέτρα οικόπεδο (ιδιοκτησία της Αγίας Παρασκευής μέχρι και σήμερα} η οποία το διέθεσε στον μπάρμπα Αποστόλη για να μπορεί να έχει και το άλογό του αφού υποχρεωτικά συνέχισε να πηγαίνει κάθε μέρα υπηρεσιακά και μετά την καταστροφή της Χωρουδας στα γύρω από αυτή δάση.

Έτσι σιγά σιγά έκανε και μια καλύβα με καλάμια και σάζια δίπλα στο σπιτάκι για κουζίνα και άλλη μια καλύβα για τα ζώα και στο βάθος της αυλής αριστερά ένα υπαίθριο wc. Τότε τα σπίτια του Λαγκαδά δεν είχαν δημοτική ύδρευση αλλά το κάθε ένα είχε την τουλούμπα του. Δεν είχαμε περίφραξη στην αυλή μας , η αυλή μας και η τουλούμπα μας ήταν και δικιά τους αυλή και τουλούμπα γιατί τους αγαπούσαμε και τους είχαμε σαν αδέλφια μας.

Η κυρά Δήμητρα ήταν η στοργική Μάνα, η Παναγιώτα η μεγάλη αδελφή που δούλευε στα χωράφια και τούς μπαξέδες άξια και ευγενική και ήταν η δεύτερη μάνα του σπιτιού, έκανε οικογένεια και έμενε πάλι στη γειτονιά μας, ο Δημητρός ο μεγαλύτερος από τ’αγόρια δούλευε στο Δασαρχείο Λαγκαδά ο Κώστας δούλευε εργάτης, ο Χαριζάνης ένα ήσυχο και κλειστό παιδί που έβοσκε τις αγελάδες, και κάθε απόγευμα μας έπαιζε φλογέρα, η Βιολέτα που ήταν ένα όμορφο κορίτσι που την θυμάμαι να μας χαιρετά ένα πρωινό για να δουλέψει στην Αθήνα στο σπίτι ενός γιατρού, την συνάντησα μετά σαράντα χρόνια στην Αθήνα με οικογένεια και θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια, την Δέσποινα σοβαρή και ευγενική με οικογένεια στην Θεσσαλονίκη σπάνια συναντιόμαστε, την Ελένη με οικογένεια στον Λαγκαδά τα λέμε όταν βρεθούμε και την Φρειδερίκη που έκανε οικογένεια στον Λαγκαδά και μαθαίνω τα νέα της από τον γαμπρό της.

Με όλη αυτή την οικογένεια μεγαλώσαμε στην ίδια αυλή ,σχεδόν στο ίδιο σπίτι.

Τα καλοκαίρια μαζευόμασταν στην αυλή μας και καθαρίζαμε τα κουμπάκια από τα φύλα και τα βάζαμε στην χειροκίνητη μηχανή για να βγάλουμε το καλαμπόκι. Συχνά επειδή είχαμε στην γειτονιά μας και αρκετά και όμορφα κορίτσια, όταν έφθανε το Αυγουστιάτικο Φεγγάρι πάνω απ’τα κεφάλια μας να μας φωτίζει, ερχόταν κανταδόροι της εποχής με ακορντεόν όπως μια φορά ο καλλίτερος ακορντεονίστας του Λαγκαδά Νίκος Μυλωνάς που τραγουδούσε στην Αθήνα με το Στράτο Διονυσίου και άλλοι όπως ο αξέχαστος Δήμος Κουβαλακίδης με τους φίλους του και τις κιθάρες τους, σταματούσαν κάτω από την μεγάλη ακακία δίπλα στο σπίτι του μπάρμπα Τάκη Οικονόμου στον κεντρικό δρόμο και τραγουδούσε συχνά το καπετάνιε -καπετάνιε χαμόγελα η αγάπη είναι φορτούνα που περνά ρίξε άγκυρα στο πρώτο το λιμάνι και καινούργια αγάπη κοίταξε να βρεις. Και άλλα τραγούδια όμορφα εκείνου του καιρού όπως το μερτικό μου απ’την χαρά μου τόχουν πάρει άλλοι. Το κάποια μάνα αναστενάζει κλαίει και ανησυχεί το παιδί της περιμένει που έχει χρόνια να το δει. Και συνήθως μας καληνυχτούσαν με το θα σε πάρω να φύγουμε σ’άλλη γη σ’ άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει.

‘Ο μπάρμπα Αποστόλης που έφευγε τα Χαράματα με το μαύρο άλογό του και με το το όπλο του και το σακίδιο του κρεμασμένα στην σέλα, για να πάει μέχρι το μαϊμούν ντερέ και την γύρω περιοχή και να προλάβει να γυρίσει το βράδυ στο σπίτι του στον Λαγκαδά. Όταν δεν πήγαινε μακρυά ερχόταν πιο ξεκούραστος και καθόταν πολλές φορές μαζί μας.

Τον ρωτούσαμε για τις περιπέτειες του στα πυκνά και δύσκολα δάση του μαϊμουν ντερέ με τις μεγάλες και επικίνδυνες χαράδρες που εύκολα χανόταν κανείς και εύκολα κρυβόταν.

Γ’αυτό και η κορυφή αυτή ήταν ένα από τα πιο μελανά και αιματηρά τοπωνύμια του εμφυλίου.

Μας έλεγε ότι πολλές φορές όταν περνούσε νύχτα από το μαϊμούν ντερέ άκουγε το κλάμα τούς γογγυσμούς και τις κραυγές εκτελεσθέντων που πολλές φορές ψυχορραγούσαν αγκαλιασμένοι μέχρι να ξεψυχήσουν.

Δεν μας έκρυβε ότι τρόμαζε και αγρίευε η ψυχή του και γιαυτό προσπαθούσε να μην τον βρει το σκοτάδι σ’αυτό το αιματοκυλισμένο κολαστήριο σωμάτων και ψυχών μονοπάτι.

Δεν ξέρω αυτούς που εκτελούσαν και αυτούς που πέθαιναν, δεν ξέρω αυτούς που είχαν δίκιο και αυτούς που είχαν άδικο, αλλά είμαι βέβαιος ότι όλοι ήταν Έλληνες και αρκετοί αδέλφια.

Έτσι και σε μένα έμεινε χαραγμένο στην παιδική ψυχή μου το μαϊμουν ντερέ και η ερειπωμένη μέσα στα ψηλά βουνά και δάση αγαπημένη μου Χωρούδα.

Περάσαν μερικά χρονιά και ξαναπήγα άνοιξη με την γυναικά μου και τον γιο μου.

Βρήκα έναν κάτοικο και τον ρώτησα αν ήξερε το μπάρμπα Αποστόλη και που ήταν το σπίτι του, μου έδειξε προς κάποια χαλάσματα και τους γκρεμισμένους τοίχους .

Με είδε δακρυσμένο και με ρώτησε αν είμαι από την Χωρουδα. Του είπα ότι μεγάλωσα στην ίδια αυλή με την οικογένεια του μπάρμπα Αποστόλη Παρασχά.

Σε λίγο με φώναξε ο γιος μου να φύγουμε, όταν ήλθε κοντά μου με ρώτησε γιατί είμαι συγκινημένος , του είπα ότι νιώθω ότι είμαι απ’την Χωρούδα, δεν με κατάλαβε όπως τα περισσότερα παιδιά, έβαλα το χέρι μου στους ώμους του και φύγαμε όλοι μαζί απ’το χωριό των παιδικών μου χρόνων .

Πέρυσι πήγα στο Πανηγύρι του αγίου Αθανασίου προσκύνησα στην λαμπρά ανακαινισμένη εκκλησία είδα το πέτρινο σχολείο που έγινε μουσείο είδα όλους τους κατοίκους που ξαναγύρισαν στο χωριό τους και έκτισαν ξανά τα πέτρινα σπίτια τους είδα να χορεύουν χαρούμενοι νέοι του χωριού, είδα ψηλά απέναντι από την εκκλησιά το αλπικό τοπίο με τα έλατα και ευτυχισμένος ψιθύρισα είναι δυστυχής όποιος δεν ήλθε να γνωρίσει ακόμη αυτό το ευλογημένο τόπο με τους λίγους φιλόξενους κατοίκους. Έψαξα νοερά να δω τον μπάρμπα Αποστόλη μα δεν τον βρήκα γιατί ήταν κάπου ψηλά στα έλατα και ευτυχισμένος που έβλεπε να ξαναζεί το ρημαγμένο και νεκρό κάποτε πριν πολλά χρόνια αγαπημένο του χωριό.

Νίκος Αζμάνης Παιδίατρος.

Λαγκαδας 9-10-2018 τ.Δήμαρχος Λαγκαδά.