Κίνδυνος έκρηξης στο προσφυγικό. 
ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΟΛΑΔΑ || ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΑΡΑΚΙΟΥΛΑΧ

Τα camps που έγιναν γκέτο. Αυτοψία της ThessNews σε πέντε κέντρα φιλοξενίας του νομού Θεσσαλονίκης. Εγκληματικές οργανώσεις με όπλα και ναρκωτικά απειλούν την δημόσια ασφάλεια. Ανεξέλεγκτη η κατάσταση.

Η Παιδεία ασπίδα στην παραβατικότητα

Τα προσωρινά κέντρα φιλοξενίας προσφύγων τείνουν να γίνουν μόνιμες εγκαταστάσεις διαμονής για πάνω από 65.000 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες σε όλη την Ελλάδα.

Μόνο στη Βόρεια Ελλάδα φιλοξενούνται πάνω από 30.000 πρόσφυγες σε κέντρα φιλοξενίας, με ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης.

Η αυτοψία της ThessNews και του Ράδιο Θεσσαλονίκη σε πέντε κέντρα φιλοξενίας τόσο στην Ανατολική, όσο και στη Δυτική Θεσσαλονίκη, αναδεικνύει τα σημαντικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν οι πρόσφυγες και οι τοπικές κοινωνίες τον χειμώνα.

Οι άθλιες συνθήκες υγιεινής, είτε μέσα στο χώμα είτε σε παγωμένους πρώην εργοστασιακούς χώρους, κάνουν και τους «αγίους» αγρίμια.

Το 40% εξ αυτών είναι παιδιά. Είναι ανάγκη τα παιδιά να πάνε σχολείο. Να έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση όσο χρόνο και αν μείνουν στη χώρα μας. Οι διαδικασίες ασύλου και επανένωσης οικογενειών αργούν πάρα πολύ. Αυτοί οι άνθρωποι θα μείνουν στην Ελλάδα.

Η ανάγκη για χρήματα δημιουργεί συνθήκες αυτοδιαχείρισης της κατάστασης. Τα χρήματα κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Κάποιοι θα αναγκαστούν να προβούν σε παραβατικές πράξεις. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης μέσα σε σκηνές, με κρύο, με κακή διατροφή, με επικίνδυνες υγειονομικές συνθήκες, θα δημιουργήσουν καταστάσεις βίας και εξέγερσης. Είναι υποχρέωση των αρχών να προλάβουν γεγονότα εξαγρίωσης, όπως τα πρόσφατα που συνέβησαν με μαχαιρώματα στα Διαβατά. Η πολιτεία θα πρέπει να δράσει και να δημιουργήσει προϋποθέσεις, έτσι ώστε να μην γκετοποιηθούν τα κέντρα φιλοξενίας και να μη γίνουν εκκολαπτήρια εγκληματικότητας.

«Βόμβες» τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων

Ήρθαν για να φύγουν… αλλά τελικά μένουν στη Θεσσαλονίκη. Κινδυνεύει η δημόσια υγεία και ασφάλεια; Οι δομές έγιναν γκέτο και τα γκέτο εκκολαπτήρια εγκληματικότητας

Η ThessNews πραγματοποίησε «αυτοψία» στα τρία κέντρα φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στη Δυτική πλευρά της πόλης.

Κοινή συνισταμένη: «βόμβες» έτοιμες να εκραγούν εξαιτίας των συνθηκών υγιεινής, της ατέρμονης αναμονής για τη μετεγκατάστασή τους και φυσικά της έλλειψης χρημάτων.

Το ερώτημα, που φαίνεται να απαντάται από μόνο του, είναι ότι κινδυνεύει και η δημόσια ασφάλεια και η υγεία.

Χιλιάδες άνθρωποι ζουν στο χώμα. Στο ίδιο χώμα που απορροφά τις ακαθαρσίες τους και τα λύματά τους, στο ίδιο χώμα κοιμούνται και τρώνε, ενώ τα παιδιά παίζουν ξυπόλυτα ακόμη και στους 10 βαθμούς, με το κρύο να περνά στο κόκκαλο.

Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού

Καταρχάς πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι κάποιοι από τους πρόσφυγες και μετανάστες που η «μοίρα» ή κάποιο «κύμα» τους έφερε στη χώρα μας, θα μείνουν εδώ.

Ούτε οι ίδιοι το θέλουν. Εξάλλου τι να θέλουν; Η ζωή τους εδώ δεν απέχει και πολύ από εκείνη του πολέμου. Μόνο που εδώ δεν κινδυνεύουν από τους βομβαρδισμούς. Κατά τα άλλα… κρανίου τόπος στα κέντρα φιλοξενίας και στις «ανοιχτές δομές».

Ακόμη όμως και αν δεν «μείνουν» όλοι αυτοί που βρίσκονται σήμερα στα κέντρα φιλοξενίας, θα έρθουν στη θέση τους κάποιοι άλλοι, καθώς οι ροές στο Αιγαίο δεν μπόρεσαν να ανακοπούν πλήρως, ούτε με την πολύτιμη βοήθεια της FRONTEX ούτε με την περίφημη Ευρωτουρκική συμφωνία.

Επίσης, πρέπει να γίνει απολύτως αντιληπτό πως οι κυβερνητικές δεσμεύσεις ότι τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων σταδιακά θα κλείσουν, είναι η μισή αλήθεια.
Κάποια θα κλείσουν, κάποια όμως θα μείνουν. Από αυτά που θα μείνουν, φαίνεται ότι ένα θα είναι στα Διαβατά, στις εγκαταστάσεις του πρώην στρατοπέδου «ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ».

Στο περίπου οι πρόσφυγες στα Διαβατά

Σύμφωνα με τη συντονίστρια της ανοιχτής δομής φιλοξενίας προσφύγων Διαβατών, κ. Παναγιώτα Δρογγίτη, η καταγραφή στο πρώην στρατόπεδο «ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ» γίνεται κάθε ενάμιση μήνα περίπου.

Στην τελευταία καταγραφή, που γίνεται με βάση τις κάρτες σίτισης, στις 10 Οκτωβρίου, οι φιλοξενούμενοι πρόσφυγες ήταν 901. Οι ανήλικοι ξεπερνούν το 50% φτάνοντας τους 465.

Οι περισσότεροι είναι από τη Συρία και το Αφγανιστάν, ενώ ακολουθούν Πακιστανοί και Ιρανοί.

«Μπορεί οι συγκεκριμένοι να μην είναι πια εδώ και να δίνουν τις κάρτες σίτισης σε συγγενείς τους ή μπορεί και να τις δανείζουν. Μπορεί να πάει ένας από την οικογένεια και να μην ξέρουμε ποιος είναι εκείνη την ημέρα εκεί. Δεν μπορούν να θυμούνται οι υπάλληλοι του στρατού ή οι υπάλληλοι του κέτερινγκ χίλια άτομα. Άρα δεν μπορούμε να είμαστε πάντα σίγουροι», καταλήγει η κυρία Δρογγίτη.

Είσοδος με «θυμητικό»

Ενώ, λοιπόν, εμείς έπρεπε να αποστείλουμε το αίτημά μας για να «εισέλθουμε» στην ανοιχτή δομή φιλοξενίας των Διαβατών (στις άλλες δομές δεν δίνεται σχεδόν ποτέ άδεια ή μάλλον μόνο σε κρατικά μέσα ενημέρωσης), οι πρόσφυγες και μετανάστες εισέρχονται με βάση το «θυμητικό» των αστυνομικών που βρίσκονται στην πύλη.
Δύο άνδρες της αστυνομίας σε κάθε βάρδια, που μετά από απαίτηση της συντονίστριας είναι πάντα τα ίδια πρόσωπα, θυμούνται τα σχεδόν 1000 άτομα και έτσι τους επιτρέπουν να μπουν!

«Οι αστυνομικοί εδώ που έχουν βάρδιες, επειδή είναι από την αρχή της δομής οι ίδιοι, γνωρίζουν τα πρόσωπα των αλλοδαπών. Γιατί και η δουλειά των αστυνομικών είναι να παρακολουθούν. Οι υπόλοιποι, αν ανήκουν σε ΜΚΟ ή σε οργανισμούς, φοράνε τα διακριτικά τους. Οπότε η αστυνομία ξέρει», υπογραμμίζει η κ. Δρογγίτη.

Στο ερώτημα πώς είναι δυνατόν να μην τους θυμούνται οι υπάλληλοι του στρατού στη σίτιση, η απάντηση είναι ότι «οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί τους θυμούνται. Πολλές φορές μένω άφωνη που ξέρουν αν είναι δικός μας ή όχι».

Οι «τρύπες» στο φράχτη μεγαλύτερες από την κεντρική πύλη

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ είχε φτιάξει τον αρχικό φράχτη. «Ο φράχτης αυτός δεν είναι για να τους περιορίζεις, είναι για να τους προστατεύεις», λέει η κ. Δρογγίτη.
Όπως σημειώνει, στον πρώτο αυτόν φράχτη ανοίχτηκαν τρύπες, στον δεύτερο φράχτη που έφτιαξε πάλι η Ύπατη Αρμοστεία «ήταν πολύ πιο γερός που δεν μπορούσε κάποιος με ένα μικρό κοφτήρι να τον κόψει, άρα κάποιος προμήθευσε τους αλλοδαπούς ή ήρθε κάποιος απ’ έξω και άνοιξε τις τρύπες. Πιστεύω ότι για την ασφάλεια των φιλοξενούμενων προσφύγων αλλά και της τοπικής κοινωνίας θα έπρεπε ο φράχτης να είναι πολύ καλύτερος. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερη αστυνομική δύναμη και φωτισμός.»

Δύο οργανώσεις για την υγεία

Μετά από ένα επεισόδιο που σημειώθηκε εντός της δομής ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός αποχώρησε και έτσι έμειναν μόνο οι Γιατροί του Κόσμου και η WAHA. Οι δύο που απέμειναν είναι σε καθημερινή βάση.

Σε έξαρση η ηπατίτιδα Α
«Το μόνο που έχει έξαρση είναι η ηπατίτιδα Α, λόγω των συνθηκών καθαριότητας και το πιο βασικό, ότι δεν πλένουν τα χέρια τους. Εμβολιάστηκαν όλα τα παιδιά μέχρι 12 ετών. Τώρα προσπαθούν να προμηθευτούν εμβόλια, για να εμβολιαστούν και όσα είναι μέχρι 16 ετών. Περιμένω επίσημη ενημέρωση από τους γιατρούς σε μέιλ για το ποια παιδιά έχουν εμβολιαστεί, για να προμηθευτούν και τα υπόλοιπα. Ακόμη περιμένουμε μια επίσημη ενημέρωση ανάμεσα στα υπουργεία Υγείας και Παιδείας για το ποια άλλα εμβόλια πρέπει να κάνουν τα παιδιά, για να πάνε σχολείο», αναφέρει η συντονίστρια της ανοιχτής δομής.

Ο υπάλληλος που νόσησε

«Φταίει ο ίδιος. Δεν τηρούσε τα μέτρα προστασίας. Εγώ είμαι στις δομές από το 2011 και δεν κόλλησα τίποτα», υπογραμμίζει η κ. Δρογγίτη αναφερόμενη στον υπάλληλο ιδιωτικής εταιρείας που είχε αναλάβει τον καθαρισμό των χημικών τουαλετών που βρίσκονται εντός του στρατοπέδου Διαβατών και προσβλήθηκε από την ηπατίτιδα Α, προκαλώντας σάλο στην τοπική κοινωνία.

Στο ερώτημα που «καίει» τους κατοίκους, αν τα κέντρα φιλοξενίας αποτελούν υγειονομικές «βόμβες», η κ.Δρογγίτη τονίζει ότι υπάρχει απόλυτος συντονισμός των υπηρεσιών για τη διατήρηση της καθαριότητας, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συνθήκες από μόνες τους είναι δύσκολες, καθώς «πρόκειται για πρώην στρατόπεδο, τα καταλύματα δεν είναι ακόμη σωστά, είναι σκηνές. Ωστόσο, παντού, ακόμη και Έλληνες υπάρχουν που είναι ακάθαρτοι οι ίδιοι σαν άνθρωποι, αυτό όμως δεν μπορούμε να το γενικεύσουμε».

Τα παιδιά του camp

Παρότι η πλειοψηφία των φιλοξενούμενων προσφύγων και μεταναστών στα Διαβατά είναι παιδιά, ακόμη δεν υπάρχει προγραμματισμός για το πότε και σε ποια σχολεία θα πάνε αυτά τα παιδιά.

Σήμερα κάνουν άτυπα «μαθήματα» σε ένα από τα κτίρια που έχουν απομείνει από τότε που ήταν ο στρατός, χωρίς παράθυρα και χωρίς πόρτες. Ένας ενιαίος χώρος, απολύτως διαμπερής.

«Περιμένουμε άμεσα την ενημέρωση από το υπουργείο Παιδείας, καθώς μας έχει ήδη στείλει τους συντονιστές εκπαίδευσης. Είμαστε στην τελική ευθεία και είναι πολύ καλό να πάνε αυτά τα παιδιά σχολείο», σημειώνει η κ. Δρογγίτη.
Ξεκάθαρα η παιδεία και η εκπαίδευση είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να δείξεις στα παιδιά έναν άλλον τρόπο ζωής και να τους δώσεις τα εφόδια να ενσωματωθούν στην κοινωνία που αναγκάζονται να μεγαλώσουν και να ζήσουν.

Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο η παιδεία μπορεί να προστατεύσει από την παραβατικότητα, επιβεβαιώνοντας τη φράση ότι «όταν ένα σχολείο ανοίγει, μια φυλακή κλείνει».

Ναρκωτικά και όπλα μέσα στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων

Όπου όμως υπάρχει φτώχεια, βρίσκουν έδαφος και τα κακοποιά στοιχεία να «ευδοκιμήσουν» εις βάρος των αδύναμων.

Πώς μπορείς να προστατεύσεις τον ασυνόδευτο 15χρονο που είδε τον θάνατο να περνά μπροστά από τα μάτια του και έμεινε μόνος σε μια ξένη χώρα με αγνώστους;
Η ανάγκη της επιβίωσης, ακόμη και αν κάποιος δεν είναι εγκληματίας, τον οδηγεί στην παραβατικότητα: από την κλοπή ενός πορτοφολιού μέχρι τη διακίνηση ναρκωτικών.
Έτσι, οι πιο ευάλωτοι γίνονται πιόνια στα χέρια ισχυρών παραγόντων αλλά και της μαφίας.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα γεγονότα που σημειώθηκαν τόσο στο κέντρο φιλοξενίας στα Διαβατά, με το μαχαίρωμα ενός 17χρονου από έναν συνομήλικο ομοεθνή του, κατά πληροφορίες για ναρκωτικά, όσο και η επίθεση με ασέλγεια σε μια 23χρονη στο ΑΠΘ από τρεις νεαρούς (δύο Σύριους και έναν Αλγερινό), στο σπίτι των οποίων βρέθηκαν ποσότητες κάνναβης και άλλα αποδεικτικά διακίνησης ναρκωτικών.

Εγκληματικές οργανώσεις μέσα στα κέντρα φιλοξενίας

«Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι βάζουν μέσα. Εφόσον είναι ανοιχτές δομές φιλοξενίας, δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης αστυνομικών. Έχουμε πει ξεκάθαρα ότι θα πρέπει να υπάρχουν περιπολικά που θα εκτελούν εποχούμενες περιπολίες και θα επιτηρούν τα κέντρα ανοιχτής δομής, γιατί έτσι όπως είναι δεν γνωρίζουμε ποιοι μπαίνουν και ποιοι βγαίνουν», αναφέρει στην ThessNews o πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, Θεόδωρος Τσαϊρίδης.

Όπως ο ίδιος συμπληρώνει, «κανείς δεν ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα… και σε ορισμένα, όπως στα Διαβατά, είναι οικογένειες, σε άλλα όμως, όπως είναι το SOFTEX, κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε εβδομάδα η αστυνομία επιχειρεί μέσα σε κέντρα φιλοξενίας και βρίσκει ναρκωτικά… και άλλα… Όλα αυτά δείχνουν ότι οι άνθρωποι έχουν “οργανωθεί” και σε ορισμένα έχουν σχηματίσει εγκληματικές οργανώσεις. Για να καταλάβετε, ενισχύουμε τις δυνάμεις στο SOFTEX για να μπορέσουν να σιτιστούν. Και η φυσική μας ηγεσία δεν αντιδράει σε όλη αυτήν την κατάσταση. Είναι ξεκάθαρο ότι έχει μία συγκεκριμένη πολιτική η κυβέρνηση, από εκεί και πέρα όμως πρέπει να δεχτεί και την πραγματικότητα. Το ότι δεν έχουμε θρηνήσει ακόμη θύμα αστυνομικό σε κέντρο φιλοξενίας είναι θαύμα στην κυριολεξία».

«Ξέφραγο αμπέλι» μετά τις 7 το απόγευμα

Από την πλευρά της η συντονίστρια της ανοιχτής δομής φιλοξενίας στα Διαβατά, που έχει οριστεί από το υπουργείο Εσωτερικών, τονίζει ότι «είναι σκηνές, δεν είναι το σπίτι του καθενός να μπει μέσα η αστυνομία. Και τι να κάνουν δύο αστυνομικοί ανά βάρδια; Θα έπρεπε από τις 7 η ώρα το απόγευμα και μετά, που φεύγει το προσωπικό, να υπάρχουν περιπολίες, οπότε και οι άλλοι παραβατικοί από έξω, οι οποίοι οργανώνουν κάποια πράγματα με κάποιους από μέσα, να αποτρέπονται. Δεν είναι ότι όλα γίνονται από μέσα. Πώς να μπει η αστυνομία έτσι χωρίς καταγγελία; Υπάρχουν καταγγελίες και από τους ίδιους τους πρόσφυγες για κάποια περιστατικά και βεβαίως έχει γίνει έλεγχος».

Οι δομές φιλοξενίας που έγιναν γκέτο

Μπορεί η κατάσταση στα Διαβατά να είναι σχετικά πιο ήρεμη, ωστόσο το κέντρο φιλοξενίας στις πρώην αποθήκες της SOFTEX είναι «άβατο».
Το συναντάς στο αριστερό σου χέρι, λίγα μέτρα μετά τις φυλακές Διαβατών. Στο συρματόπλεγμα έχουν τοποθετήσει ένα πράσινο ύφασμα, για να μη φαίνονται.

Μετά την κεντρική πύλη υπάρχουν ανοίγματα μεγαλύτερα και μπορείς να διακρίνεις την αγριότητα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Φτάνουμε την ώρα της σίτισης.
Στρατιωτικοί, πάνω από 20, με κόκκινους μπερέδες και αμέτρητοι άνθρωποι με διακριτικά από οργανώσεις… Φαίνεται η διαφορά από τα Διαβατά, όπως και από τον Φέσσα…

Πηγαίνω από την πίσω πλευρά. Χωματόδρομος, λιγοστές επιχειρήσεις και χωράφια, που μέχρι πριν από λίγο καιρό φιλοξενούσαν μία μικρή Ειδομένη σε ένα άτυπο καμπ. Πλάι στις γραμμές των τρένων με τα εγκαταλελειμμένα βαγόνια.
Βλέπω ανθρώπους με μικρές σακούλες και λιγοστά τρόφιμα. Περπατούν στη μέση του πουθενά.

Τους ακολουθώ. Δεν φαίνεται ακόμη το «άνοιγμα» στην πίσω πλευρά του κέντρου φιλοξενίας. Τους πλησιάζω.
Μιλάμε με τα λιγοστά αγγλικά που γνωρίζουν. Είναι τρεις. Ηλικίας από 17 έως 28 ετών. Όλοι Σύριοι.
«Πώς είναι τα πράγματα μέσα στο camp;» «Άγρια…» μου απαντάνε και ζητούν να μάθουν αν είμαι Ελληνίδα.
«Γιουνάν», απαντάω και μου εξιστορούν την ιστορία τους. Έφτασαν από τη Συρία στη Λέρο και από εκεί πλάι στις φυλακές Διαβατών.

Περιμένουν εδώ και οκτώ μήνες να φύγουν. Έχουν συγγενείς στη Γερμανία. Φτάνουμε στην πίσω «άτυπη» πύλη. Με καλούν να πάω μαζί τους στη σκηνή τους.
Αρνούμαι, γιατί δεν θέλω να τους δημιουργήσω πρόβλημα… Τους εύχομαι καλή τύχη και αποχωριζόμαστε.
Ξεκινάω για πίσω… Εκεί βλέπω και άλλους να έρχονται. Αυτήν τη φορά είναι 4. Ο ένας, ο πιο μικρός, έχει στους ώμους του έναν τεράστιο λούτρινο σκύλο, λευκό με μαύρες βούλες.
Είναι όλοι Σύριοι. Ο 15χρονος αγόρασε το παιχνίδι με 2 ευρώ από ένα παζάρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και το πάει στο πεντάχρονο αδελφάκι του.
Τώρα ζητούν εκείνοι να βγουν φωτογραφία μαζί μου και βγάζουν τα κινητά… μου λένε για τον φόβο τα βράδια στο camp. Εδώ και 8 μήνες κάνουν πως κοιμούνται για να μην μπλέξουν… «Καλή τύχη…» οι τελευταίες λέξεις που τους λέω μέσα από την καρδιά μου…
«Την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι αυτοί που ζουν στα κέντρα φιλοξενίας έχουν γκετοποιηθεί ξεκάθαρα, έχουν παρεισφρήσει και άλλα παραβατικά στοιχεία, τα οποία τους εκμεταλλεύονται, και είναι ο μόνος εύκολος τρόπος διακίνησης ναρκωτικών… Ειδικά στο SOFTEX δεν ξέρουμε τι συμβαίνει και τι συμφέροντα υπάρχουν εκεί μέσα. Η αστυνομία, όταν έχει καταγγελίες μπαίνει, όταν δεν έχει… Είναι δυστυχώς λεπτές οι ισορροπίες», σημειώνει ο κ. Τσαϊρίδης.

Αναμενόμενη τραγωδία στις αποθήκες Φέσσα

Και τα τρία κέντρα φιλοξενίας στη δυτική πλευρά της πόλης, Φέσσα, SOFTEX και Διαβατά βρίσκονται πάνω σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, με κύριο όγκο οχημάτων φορτηγά και νταλίκες, ενώ σε όλα δεν υπάρχει ούτε πεζοδρόμηση ούτε φωτισμός.
Τα παιδιά των προσφύγων πολλές φορές βγαίνουν από τα όρια του συρματοπλέγματος.

«Δεν είναι λίγες οι φορές που τα μαζεύουμε εμείς από τον δρόμο. Τα βλέπουμε και τρέμουμε…», αναφέρει στην ThessNews αστυνομικός που κάνει βάρδια στου Φέσσα.
«Είναι μεγάλο το πρόβλημα του φωτισμού και εδώ στα Διαβάτα, έχω στείλει και έγγραφο, πρέπει να υπάρξει καλύτερος συντονισμός. Ο δήμος λέει ότι δεν είναι στην αρμοδιότητά του, η περιφέρεια το ίδιο…», αναφέρει η κ. Δρογγίτη από την πλευρά της.

Βγήκαν σπαθια

Όπως αποκαλύπτει ο πρόεδρος των αστυνομικών, μετά το δυστύχημα με τη θανατηφόρα παράσυρση της γυναίκας και του 9χρονου γιου της έξω από τις αποθήκες Φέσσα στο Ωραιόκαστρο, οι πρόσφυγες επιτέθηκαν στον αστυνομικό που ήταν σε υπηρεσία με αυτοσχέδιο σπαθί, ενώ έκλεψαν μέσα από το φυλάκιο των αστυνομικών ταυτότητες και πορτοφόλια.
«Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι δυνατόν δύο αστυνομικοί που είναι σε κάθε βάρδια να αντιμετωπίσουν την οργή 100 ανθρώπων, όταν μέσα βρίσκονται άλλοι 1000. Γι’ αυτό και με ανακοίνωσή μας ζητάμε την απομάκρυνση των αστυνομικών από τα κέντρα φιλοξενίας. Αν το βράδυ της Κυριακής δεν έφταναν άμεσα οι άνδρες της ΔΙΑΣ, δεν θα λέγαμε μόνο για τα δύο θύματα του τροχαίου δυστυχήματος».

Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα;

Όπως υπογραμμίζει ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, «Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Έρχεται ο χειμώνας. Όσο καλά και να τους συμπεριφερόμαστε, κάποια στιγμή θα αντιδράσουν… Και αυτοί οι άνθρωποι έχουν όρια και υπομονές. Και δεν είναι μόνο η ασφάλεια, είναι και η υγεία. Είδαμε ότι αποκλείονται ολόκληρες περιοχές από τις αιμοδοσίες. Κινούμαστε σε λεπτές ισορροπίες, έχουν διχάσει την κοινωνία, κινδυνεύει η πόλη να χωριστεί στη μέση. Η πολιτική ηγεσία τα παίρνει πολύ ελαφρά τη καρδία και δεν κάθεται να αναλάβει σοβαρά τις ευθύνες, γιατί εδώ που φτάσαμε υπάρχουν και ευθύνες».

Αποδυναμώνεται η αστυνόμευση στην πόλη

«Καταρχάς, υπάρχει ήδη πρόβλημα προσωπικού. Όταν μάλιστα συμβεί κάτι σε ένα κέντρο φιλοξενίας, η πόλη μένει χωρίς αστυνόμευση. Αυτήν τη στιγμή φέρανε 11 κέντρα φιλοξενίας που ζητάνε να φυλάσσονται χωρίς να έχουν έρθει επιπλέον δυνάμεις. Ο Θεός βοηθός…», καταλήγει ο κ.Τσαϊρίδης περιγράφοντας την κατάσταση.

Η περιήγηση στο κέντρο φιλοξενίας Διαβατών

Το ανθρώπινο δράμα στο μεγαλείο του. Παιδιά περιφέρονται σε κάθε σημείο του στρατοπέδου. Μόνα τους, πλάι στα έργα για την αποχέτευση, δίπλα σε ένα μικρό ρέμα, που σε κάποια σημεία έχει ειδικό πλέγμα, σε άλλα όχι. Καλώδια που περνούν πάνω από νερά που τρέχουν, δίπλα από τις τουαλέτες, οι βρύσες ανάμεσα στις σκηνές.

Τα παιδιά ξυπόλητα. Τα μεγαλύτερα παίζουν με τα μικρά. Τρέχουν πάνω στην κ. Δρογγίτη να την αγκαλιάσουν, ενώ διάχυτη είναι η αγάπη που δείχνουν και στον αξιωματικό του στρατού που είναι εκεί υπεύθυνος, τον κ. Γ. Ορφανίδη.
Στο βλέμμα όμως των μεγάλων βλέπεις την κούραση, την απόγνωση, την απελπισία, την αγωνία. Διακρίνεις την αξιοπρέπεια που είχαν και προσπαθούν να κρατήσουν.
Θέλουν να μιλήσουν, αλλά… δεν ξέρουν σε ποια γλώσσα. Φοβούνται; Κουράστηκαν; Απογοητεύτηκαν; Ντρέπονται; Δεν θα μάθουμε… αν και οι περισσότεροι δεν αρνήθηκαν τη φωτογραφία.

Τα μπακάλικα μέσα στο camp

Και εκεί, ανάμεσα στις λάσπες, τα παιδιά και το δράμα, υπάρχουν οι «έμποροι» πρόσφυγες! Μικρά μπακάλικα! Πωλούν λιγοστά πράγματα, κυρίως πρώτης ανάγκης… Σαμπουάν, υγρό σαπούνι για τα πιάτα και τρόφιμα!
Πού τα βρήκαν και σε ποιον τα πουλάνε;
«Μη με ρωτήσετε για αυτά… δεν ξέρω τι να σας πω και τι να κάνω…», λέει η κ. Δρογγίτη.

Δωρεά εξ Αμερικής τα ακριβά κινητά των προσφύγων

Μέσα σε όλη την εξαθλίωση αντικρίζεις πρόσφυγες και παιδιά, που μιλούν ή παίζουν αντίστοιχα, με κινητά τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας.
Η εφημερίδα έχει γίνει δέκτης καταγγελιών ότι τα πανάκριβα αυτά κινητά δίνονται στους πρόσφυγες προκειμένου να σταματήσουν να αντιδρούν για τις συνθήκες διαβίωσης.

«Στη συγκεκριμένη δομή, μία εταιρεία από την Αμερική, η NETHOPE, μας παρείχε δωρεάν το wi-fi. Αυτοί μπορεί να το κάνουν χορηγία. Για ποιο λόγο; Για φορολογικούς; Δεν το γνωρίζω… Και παρείχε και κινητά, νομίζω ότι ήταν Samsung, δεν θυμάμαι… Παρείχε ένα για κάθε οικογένεια και θυμάμαι ήταν πανάκριβα, το ψάξαμε και έκαναν 480 ευρώ. Δεν τα παρείχαμε εμείς, γιατί η εταιρεία μας τα έφερε για τους πρόσφυγες. Δεν ήταν επειδή συνέβαινε το οτιδήποτε. Δεν συνέβαινε το παραμικρό…», εξηγεί η κ.Δρογγίτη, συντονίστρια της ανοιχτής δομής φιλοξενίας προσφύγων Διαβατών, από την Υπηρεσία Υποδοχής και Ταυτοποίησης του Υπουργείου Εσωτερικών.

ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΣΕ ΘΕΡΜΗ ΚΑΙ ΔΕΡΒΕΝΙ

Χωρίς θέρμανση και ζεστό νερό για όλους

Τα προσωρινά κέντρα φιλοξενίας προσφύγων τείνουν να γίνουν μόνιμες εγκαταστάσεις διαμονής για πάνω από 65.000 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες σε όλη την Ελλάδα.

Μόνο στη Βόρεια Ελλάδα φιλοξενούνται πάνω από 30.000 πρόσφυγες σε κέντρα φιλοξενίας σε ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης.
Στο κέντρο φιλοξενίας στο Δερβένι, στις πρώην αποθήκες Αλεξίλ, όπου κάποτε ήταν χώρος δημοπρασιών, τώρα διαβιούν 650 πρόσφυγες, στην πλειονότητά τους Κούρδοι από τη Συρία.

Μέσα και έξω από τις αποθήκες έχουν τοποθετηθεί σκηνές. Το 20% του πληθυσμού στο Δερβένι δεν χωράει μέσα στις αποθήκες.

Πολύ κρύο

Ο χώρος είναι ακατάλληλος, όταν βρέχει πλημμυρίζουν οι αποθήκες, δεν υπάρχει υποδομή για θέρμανση και υπάρχουν μόνο 20 ντουζ και 14 τουαλέτες για τόσα άτομα. Τον γενικό έλεγχο στο camp του Δερβενίου τον έχει ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, ΔΟΜ. Μέσα στη δομή, η Άρσις απασχολεί τα παιδιά με διάφορες δραστηριότητες, όπως αθλοπαιδιές, εκδρομές και ζωγραφική και η ΜΚΟ Waha έχει αναλάβει την ιατρική περίθαλψη των προσφύγων.

Η αστυνομία έχει αναλάβει τον έλεγχο στην είσοδο του camp και ο στρατός τη γενική διοίκηση. Υπάρχουν 2 με 3 στρατιώτες σε κάθε βάρδια και 2 αστυνομικοί.
« Έχει πολύ κρύο, ειδικά τη νύχτα. Το ζεστό νερό για μπάνιο δεν επαρκεί για όλους», μου λέει ο 23χρονος Ρεζάν από το Χαλέπι.

«Η μέρα περνάει με τη φροντίδα των παιδιών, δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε εδώ και οι διαδικασίες ασύλου αργούν πολύ», συμπληρώνει η 33χρονη Ζέκια, μάνα 4 παιδιών. «Θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, η κατάσταση στο camp είναι πολύ κακή. Θα σκεφτώ πολύ για να στείλω τα παιδιά μου σχολείο στην Ελλάδα. Εμείς θέλουμε να φύγουμε στη Σουηδία. Εκεί βρίσκεται ο πατέρας μου και ο αδερφός μου. Αν πάνε σχολείο στην Ελλάδα, θα ‘ναι σαν να συναινούμε να μείνουμε εδώ.»

Από δομές, γκέτο

Οι φασαρίες στο Δερβένι συχνές. «Μαλώνουμε για το παραμικρό, προχθές δυο άτομα πήγαν στο νοσοκομείο με μαχαιριές», μου λέει σε άπταιστα Ελληνικά ο Αμπντούλ. Ήρθε στην Ελλάδα το 2006. Δούλεψε ως μπογιατζής, γύρισε στη Συρία και ήρθε με την οικογένειά του πριν από 8 μήνες στη χώρα μας. «Για λίγο δεν πρόλαβα τα σύνορα ανοιχτά στην Ειδομένη. Τώρα, εδώ στο camp, περιμένουμε… Πόσο ακόμα; Τι θα κάνουμε;»

Την περασμένη Δευτέρα τα παιδιά του camp εμβολιάστηκαν, αλλά κανείς ακόμα δεν ξέρει πότε και πού θα πάνε σχολείο. Πολλοί γονείς δεν θέλουν να τα στείλουν σχολείο, γιατί φοβούνται ότι θα παγιωθεί μια κατάσταση και δεν θα φύγουν ποτέ από την Ελλάδα.

Το Camp στα Βασιλικά της Θέρμης

Πάνω από 1200 άτομα μένουν στις πρώην αποθήκες Κορδογιάννη στα Βασιλικά της Θέρμης. Περίπου τα 600 είναι παιδιά.
Χωρίς θέρμανση

Είναι Σύριοι, που μένουν σε σκηνές μέσα στις αποθήκες. Ούτε σε αυτό το camp υπάρχει υποδομή για θέρμανση, ούτε αρκετό ζεστό νερό για όλους.
Οι πληροφορίες από το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής κάνουν λόγο για δημιουργία μόνιμης εγκατάστασης σε εγκαταλελειμμένα κτήρια πίσω από τις αποθήκες, τα οποία θα ανακαινιστούν και θα γίνουν διαμερίσματα.

Μικροεπιχειρήσεις μέσα στις δομές

Η ζωή στο camp ξεκινά μετά τις 11 το πρωί. Οι πρόσφυγες έφτιαξαν αυτοσχέδια μπακάλικα με διάφορα τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, τα οποία αγοράζουν και τα μεταπωλούν μέσα στο camp. Ο Μοχάμεντ, Κούρδος από το Αφρίν της Συρίας, είναι κουρέας. «3 ευρώ κούρεμα και ξύρισμα. Την τέχνη την έμαθα από τον πατέρα μου». Με μια αντίσταση από θερμοσίφωνα και υλικά από παλιές συσκευές, ο Σααμπί δημιούργησε το δικό του γυράδικο. «Κοτόπουλο, πατάτες και σάλτσα, 2 ευρώ», μου λέει ο βοηθός του.

Ανεξέλεγκτα τα παιδιά παίζουν στον δρόμο

H ΜΚΟ “Save the chidren” απασχολεί τα παιδιά μαθαίνοντάς τα αγγλικά, ελληνικά, μουσική και ζωγραφική. Λίγα είναι αυτά που παρακολουθούν τα μαθήματα.
Ακόμη δεν υπάρχει πληροφορία για το πότε και πού θα πάνε σχολείο. Τα μικρά προσφυγόπουλα παίζουν στον δρόμο, κυκλοφορούν με ποδήλατα ανεξέλεγκτα, θέτοντας σε κίνδυνο και τη δική τους ζωή και των οδηγών. Θέμα το οποίο προβληματίζει έντονα την τοπική κοινωνία, λαμβάνοντας υπόψη και το πρόσφατο θανατηφόρο ατύχημα στο Ωραιόκαστρο.

Οι πρόσφυγες διαμαρτύρονται για τις κακές συνθήκες διαβίωσης στο camp. Κάνουν λόγο για την έλλειψη θέρμανσης και ζεστού νερού, για το κακής ποιότητας πολλές φορές φαγητό και για τη δύσκολη διαβίωση μέσα στο κέντρο φιλοξενίας.

Έξω από το camp έχουν στρατοπεδεύσει αλληλέγγυοι, ως επί το πλείστον Καταλανοί και Γερμανοί. Δεν τους επιτρέπεται η είσοδος στο κέντρο και για αυτό έχουν νοικιάσει ένα σπίτι όπου εκεί μαγειρεύουν επικουρικά για τους πρόσφυγες, κάνουν μαθήματα αγγλικών στους ενήλικες, έχουν βιβλιοθήκη και χώρο απασχόλησης για τα παιδιά.
Από το φύλλο της THESSNEWS #24 (22-23/10/2016)

oraiokastro24.gr