Oί πελαργοί πάνω στόν τρούλο τής Αγίας Παρασκευής, κροτάλιζαν τά ράμφη τους βλέποντας πρός τόν ουρανό, λές καί ευχαριστούσαν τήν Αγία , πού τούς εξασφάλισε καί γιά σήμερα τήν τροφή τους.
Τήν φωλιά τών πελαργών στόν τρούλο , τήν θυμάμαι από μικρό παιδί, πού πήγαινα στήν Γιαγιά μου, Στεργιανή Μαρμούρη πού καθόταν κοντά στήν Εκκλησία καί μέ έκαμνε μεγάλη εντύπωση πώς σέ εκείνο τό σημείο τού τρούλου κατάφερναν νά τήν στερεώσουν . Οί πελαργοί σεργιάνιζαν μιά βολτα μέχρι τήν Αφρική τόν Χειμώνα καί τήν ‘Ανοιξη επέστραφαν στήν φωλιά τους στόν τρούλο τής εκκλησίας μας. Μέχρι πρίν μερικά χρόνια πίστευα ότι οί πελαργοί και τά χελιδόνια ,έφευγαν τόν Χειμώνα μαζί με τά αλλά αποδημητικά , μόνο γιά τό κρύο , πού έκαμνε τόν χειμώνα.
Ένας Λαγκαδιανός επιστήμων πού εξειδικεύτηκε στά πουλιά και τά γεράκια μέ πληροφόρησε ότι φεύγουν , τόν χειμώνα οί πελαργοί γιατί δέν βρίσκουν καί τροφή. [Σαύρες ,μικρά φίδια, ακρίδες,καί ποντίκια απ’τόν απέραντο κάμπο , καί μικρά βατράχια καί ψαράκια από τήν λίμνη, ] Τό ίδιο συμβαίνει καί μέ τά χελιδόνια πού τόν χειμώνα δέν βρίσκουν εύκολα τροφή [ενώ τό καλοκαίρι εξολοθρέφουν, τόνους εντόμων, κουνούπια , σκνίπες κ,λ.π ,ημερησίως,] ] γι’αυτό επιστρέφουν τήν άνοιξη , πού τά βρίσκουν μπόλικα.
‘Η Πρωτομαγιά τού 1942 ήταν μιά σοπελίδικη , (υποπτη) πρωτομαγιά, πού φαινόταν από τίς βαθιές και μαύρες από τήν πείνα κόγχες τών ματιών τους.
Παρασκευή, πρώτη Μάη 1942 .Ένας κόσμος που πήγαινε στά χωράφια , μές στό χάραμα , πικραμένος, αλλά δέν ξεχνούσε και τήν γιορτή του.
Έβαζε καί ένα φεγγαρίτσι (παπαρούνα) στό καπίστρι τού αλόγου του, έτσι γιά νά ελπίζει , ότι θά ξανανθίσουν καί γ’αυτόν οί πασχαλιές.
Οί γυναίκες πού πρίν ένα μήνα στόλισαν τόν επιτάφιο σήμερα βγήκαν και μάζεψαν λουλούδια από τα λουτρά και τον κάμπο, έπλεξαν στεφάνια πού κρέμασαν στίς μεγάλες σανιδένιες αυλόπορτες πού είχαν τότε όλα τά σπίτια.
‘Ολες ήταν πάλι μαζί, εκτός από τήν καλοσυνάτη Χρυσούλα πού περίμενε να γεννήση με χαρά το παιδί της. Πέρασαν από τό σπίτι της και τής ευχήθηκαν ή ώρα ή καλή γιά τίς λίγες ώρες πού τίς έμειναν, μέχρι τόν τοκετό στόλισαν καί τήν εξώπορτάτης μέ λουλούδια τού Μάη καί πήγαν ήσυχα στάσπίτια τους.
‘ Η καταραμένη Γερμανική κατοχή , τυραννούσε τήν ψυχή τους, αλλά ο καταπράσινος μαγιάτικος κάμπος τούς έδωνε τήν κρυφή ελπίδα, ότι θά έλθουν καλλίτερες ημέρες.’
‘Αρχισε νά βραδιάζει ό κόσμος στούς δρόμους αραίωσε , και οί λίγοι γεωργοί μέ τά κάρα τους γύριζαν στά σπίτια τους, με τήν κούραση τής ημέρας αλλά καί στό πρόσωπο χαραγμένη ή πίκρα καί ή αγωνία, τι άραγε τούς περιμένει αύριο.
‘Ετρωγαν λίγο ζεστό κουρκούτι , και κούρνιαζαν στόν καναπέ , στό χαγιάτι , για νά ξεφύγουν λίγο, από τίς μαύρες σκέψεις , αφού έμαθαν ότι οι Γερμανοί μάζευαν , και από τόν Λαγκαδά , εργάτες , για τήν πολεμική τους βιομηχανία.
Είχαν μάθει από μερικούς Ελληνες πού πήγαν στά στρατόπεδα εργασίας , όπως τό στρατόπεδο τού Μπούχενβαλντ.
Τό στρατόπεδο ήταν δέκα μόλις χιλιόμετρα, βορειοδυτικά έξω από τήν παλιά πρωτεύουσα τής Γερμανίας τήν Βαϊμάρη πόλη τού Γκαίτε και τού Σίλερ[Σύνταγμα Βαϊμάρης]
‘Ετυχε σέ μιά εκδρομή μου νά επισκεφθώ τό Μπούχενβαλντ.
.Ηταν κατασκευασμένο σε μιά έκταση διακοσίων πενήντα στρεμμάτων.
Στά σιδερέενια κάγκελα τής εισόδου τού στρατοπέδου τού Μπούχενβαλντ γράφει ακόμη, άν θυμάμαι καλά . [ ό θεός ευλογεί τήν εργασία]
Τώρα ποιόν Θεό είχε ο Χίτλερ , ίσως θά μάς τό έλεγαν οί ελληνες πού άφησαν τήν ψυχή τους εκεί.
Πάνω από τήν πόρτα τής εισόδου, είναι ακόμη και σήμερα οι θάλαμοι πού βασάνιζαν τούς κληρικούς πού ήταν αντίθετοι στόν Χιτλερ. Γιατί τό στρατόπεδο αυτό έγινε και για εργάτες πού δούλευαν στήν πολεμική βιομηχανία της Γερμανίας πού μάζευαν από όλες τίς χώρες αλλά καί για αντιχιτλερικούς κληρικούς και Γερμανούς πολίτες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από ασθένειες κακουχίες και πείνα ,όσοι δεν μπορούσαν να δουλέψουν τούς έκαιγαν στους φούρνους.
Προχωρώντας αριστερά, υπαρχουν, κτισμένα κτήρια που λειτουργούσε τότε η σχολή των Ναζί αξιωματικών, και στρατιωτών.
Δεξιά, τής σχολής , είναι οί φούρνοι , πού έβγαζαν καπνό μέρα καί νύχτα, καίγοντας εργάτες, από όλη τήν Ευρώπη [φυσικά καί από τήν Ελλάδα] πού δέν μπορούσαν νά δουλέψουν . Προχωρώντας στό βάθος, μακριά από κρεματόρια, ήταν ΄χιλιάδες ξύλινες παράγκες πού έμεναν σέ κτηνώδεις συνθήκες 250.000 εργάτες.
Σήμερα υπάρχει μία τεράστια εκταση μέ μερικές παράγκες καί λίγα φυλάκεια στήν πρόσωψη τού στρατοπέδου. Οί φούρνοι , οί προθάλαμοι αερίων, τά αποδητήρια πού άφηναν τά χρυσαφικά τους, διατηρούνται σέ αρίστη κατάσταση, γιά νά θυμίζουν, σέ όλους πού επισκέπτονται, τό Μπούχενβαλντ, τά εγκλήματα πού έγιναν από τούς Χιτλερικούς.
‘Η ξενάγηση στό στρατόπεδο, γίνεται , από επίσημο Ανατολικογερμανό ξεναγό ανά δίωρο όπου και εμείς ακολουθήσαμε , μιά ομάδα τουριστών.
Όταν ό ξεναγός αντιλήφθηκε, ότι πέντε τουρίστες ήμασταν ‘Ελληνες, έδειξε τήν συμπάθειά του. Μάς έδειξε στα αριστερά, τού στρατοπέδου, έντεκα μνημεία γιά τούς εργάτες έντεκα Ευρωπαϊκών κρατών , πού έκαψαν στούς φούρνους τού Μπούχενβαλντ. Τό πρώτο μνημείο, είπε μέ σεβασμό, είναι αφιερωμένο στούς Έλληνες εργάτες.Στήν ξενάγηση ήταν καί Γερμανοί τουρίστες, όταν βρεθήκαμε στους φούρνους καί ο ξεναγός αναφέρθηκε, στήν αφιέρωση στούςΈλληνες εργάτες, μιά Γερμανίδα είπε στον ξεναγό , μέ βλοσυρό ύφος, αυτούς τούς κλεφτές. Οργισμένος τήν απάντησα . Εμείς δεν καίγαμε ανθρώπους σ’αύτους τούς φούρνους, αλλά εσείς οί έντιμοι και πολιτισμένοι Γερμανοί. Έφυγε από τό δικό μας γκρούπ , και ελπίζω νά μήν εκφραστεί ξανά δημόσια έτσι, γιατί , όλο και θά βρεθεί κάποιος Έλληνας, να τήν θυμίσει και πόσο έντιμοι και πόσο πολιτισμένοι ήταν, όταν έκαιγαν μερικά εκατομμύρια αθώους ανθρώπους,
Βέβαια οι αριστοκράτες της Βαϊμάρηςς, ούτε είδαν ποτέ κανέναν απ’ τις 250.000 κρατούμενους, ούτε μύρισαν, ποτέ την τσίκνα από τούς φούρνους, που έκαιγαν μέρα και νύχτα, στο διπλανό τους Μπούχενβαλντ.Ηταν κατά τύχη πρωτομαγιά πού πήγα στό Μπούχενβαλντ
ΝΙΚΟΣ Κ. ΑΖΜΑΝΗΣ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ
