Ένα φωτεινό παράδειγμα αρμονικής συμβίωσης ντόπιων και προσφύγων αποτελεί ένα χωριό περίπου 40 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Ο λόγος για τα Λαγκαδίκια του δήμου Λαγκαδά. Το κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στα Λαγκαδίκια υποδέχθηκε τους πρώτους πρόσφυγες, τέλη Απριλίου.

Αρχικά, οι κάτοικοι ήταν επιφυλακτικοί και ο φόβος για το άγνωστο τους έκανε να είναι κάπως κουμπωμένοι. Ωστόσο, μέρα με τη μέρα οι σχέσεις μεταξύ τους άρχισαν να αναπτύσσονται.

Νεαροί πρόσφυγες άρχισαν να αποκτούν φιλίες με Έλληνες, οικογένειες άρχισαν να πηγαίνουν τα παιδιά τους στις παιδικές χαρές και γενικά όλα εξελίσσονταν ομαλά.

Τα παραδείγματα αρμονικής συμβίωσης Ελλήνων και προσφύγων είναι πολλά. Ένα από τα φωτεινότερα αποτελεί η φιλία της Πηνελόπης με την Αϊα και την Ινές.

Η Πηνελόπη Βάρκα είναι 22 χρονών, σπουδάζει στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ και ζει στο Βασιλούδι, ένα χωριό ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από τα Λαγκαδίκια, όπου εργάζεται σε καφετέρια εδώ και ένα χρόνο περίπου.

Λόγω της δουλειάς της συναναστρέφεται συχνά με πρόσφυγες από το κέντρο φιλοξενίας, που κάνουν τη βόλτα τους και πολλές φορές πίνουν τον καφέ τους στο μαγαζί, όπου εργάζεται.

"Είναι πολύ ευγενικοί. Δεν έχουν δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα", τονίζει στο thestival.gr η Πηνελόπη.

Ο θείος της τους τελευταίους τέσσερις μήνες εργαζόταν στο κέτερινγκ του κέντρου φιλοξενίας, με αποτέλεσμα να γνωρίσει και να αποκτήσει φιλίες με πολλούς πρόσφυγες. Μία από αυτές τις γνωριμίες ήταν η αιτία η 22χρονη φοιτήτρια να αποκτήσει δύο καινούργιες φίλες.

"Μας γνώρισε ο θείος μου. Τα αγγλικά τους ήταν άπταιστα, οπότε η συνεννόηση δεν ήταν δύσκολη. Πήγαμε θάλασσα μαζί, ενώ όποτε με βλέπουν έξω με χαιρετάνε αμέσως, σε αντίθεση με πολλούς γνωστούς μου", λέει χαριτολογώντας η Πηνελόπη Βάρκα.

Οι δύο Σύριες είναι 21 και 19 ετών αντίστοιχα. Η Αϊα ήταν εθελόντρια νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο, ενώ η Ινές σπούδαζε για να γίνει καθηγήτρια.

Στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στα Λαγκαδίκια ζουν κυρίως οικογένειες Σύρων. Με μία βόλτα στο, όχι ιδιαίτερα μεγάλο, χωριό θα διαπιστώσει κανείς πως δεν έχε διαταραχθεί καθόλου η κοινωνική ειρήνη. Μάνες με τα παιδιά τους παίζουν στην παιδική χαρά του χωριού, μεγαλύτεροι σε ηλικία πηγαίνουν στο ίντερνετ καφέ, ενώ άλλοι πηγαίνουν στις καφετέριες για να χρησιμοποιήσουν το wifi και να πιουν τον καφέ τους.

Μοναδικά περιστατικά παραβατικών πράξεων ήταν μερικές μικροκλοπές φρούτων ή λαχανικών από δέντρα ή μπαχτσέδες, για τα οποία οι κάτοικοι έκαναν τα στραβά μάτια.

"Ένα μήλο ή μια πατάτα δεν αξίζει για να χαλάσει τη γαλήνη στο χωριό", τονίζουν κάτοικοι στο thestival.gr.

Ακόμα και αυτοί, που δεν θέλουν να κυκλοφορούν οι πρόσφυγες στα Λαγκαδίκια, δεν δημιουργούν προβλήματα.

"Παντού υπάρχουν αυτοί, που αντιδρούν. Υπάρχουν και εδώ, αλλά είναι μειοψηφία. Είμαστε και εμείς πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Αλλά και οι πρόσφυγες από τη Συρία, οι περισσότερο είναι μορφωμένοι, είχαν καλές δουλειές στη χώρα τους και αναγκάστηκαν να φύγουν, λόγω του πολέμου. Δείχνουν ότι είναι τίμιοι άνθρωποι, φαίνεται από το πως σε κοιτάζουν", τονίζει στο thestival.gr, κάτοικος της περιοχής, ο οποίος δεν θέλησε να αναφερθεί το όνομά του.

"Δούλεψα περίπου τέσσερις μήνες στο κέντρο φιλοξενίας. Είχαμε τα προβληματάκια μας, αλλά δεν έγινε ποτέ κάτι το σπουδαίο. Συνήθως τα ανήλικα, που βράζει το αίμα τους, κάνανε ζημιές ή πετούσαν πέτρες. Αλλά μετά τα ίδια παιδιά έρχονταν και μας βοηθούσαν να μοιράσουμε το φαγητό. Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου δηλαδή", τονίζει στο thestival.gr, o Γιάννης Σταματιάδης, κάτοικος των Λαγκαδικίων.

Όπως επισημαίνει, γνώρισε και έκανε πολλούς φίλους στο κέντρο φιλοξενίας. Μάλιστα, για να τονίσει την τιμιότητα των προσφύγων μας ανέφερε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

"Είχε πέσει το κινητό μου στο κέντρο. Ένα καλό smartphone. Έπαιρνα τηλέφωνο και τελικά την τρίτη φορά το σήκωσαν. Κουτσά στραβά συνεννοηθήκαμε, δώσαμε ραντεβού στο κέντρο και μου το έδωσαν", τόνισε ο κ. Σταματιάδης.

Χθες, στο γυμνάσιο και το δημοτικό Λαγκαδικίων, τα προσφυγόπουλα έκαναν το πρώτο τους μάθημα. Εκεί, δεν υπήρχαν κάμερες και φιέστες. Δεν υπήρχαν ρατσιστικές κραυγές ή γονείς που βάζουν λουκέτα.

Στα Λαγκαδίκια μερικά παιδιά πήγαν σχολείο μετά τις 15:00 και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Οι κάτοικοι του χωριού, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, δίνουν το παράδειγμα και δείχνουν πως ακόμα και με διαφορετική κουλτούρα, γλώσσα και θρησκεία μπορούμε όλοι μαζί να ζήσουμε αρμονικά.