- Κείνο το λιθόστρωτο πετρώδες
μονοπάτι θά διαβώ ,
στ' αχνάρια ενός αθώου
ξωπισω σου θά έλθω ,
με μάτια δακρυσμένα
πίσω από τόν όχλο περπατώ
Με βήμα πονεμένο.

- Δύο αγριολούλουδα πιο κάτω
κλαίνε από λύπη,
ο Κτίστης, ο Δημιουργός
σταυρώνεται, υπό ανομων ,
ενα πευκάκι , μια ιτιά
λυγίζουν τά κλαδιά τους ,
μπροστά στο θείο δράμα .

- Δύο πουλάκια στο σταυρό
στέκονται εκεί δίπλα ,
με τό ραμφακι τό μικρό
τραβουνε τά αγκάθια ,
από το Άγιο σου μέτωπο
νά διωξουνε τόν πόνο ,
Πετώντας πέρα δώθε .

- Ω μάνα, μάνα γλυκιά
κάτωθεν τού Σταυρού σου ,
δάκρυα και αναφιλητα
ρομφαία μέσα στην καρδιά ,
τρυπάει την ψυχή της
θωρρει τό άγιο σπλαχνο της ,
αθώο νά πονάει .

- Υιέ μου, και ζωή μου
γυιε μου τί σού 'καναν,
τούτοι οι ανθρώποι
συ, πού τούς τυφλούς
τούς έδωσες τό φώς τους ,
συ, πού εγιατρεψες ,
αρρώστους, πονεμένους .
- Μανούλα μου μήν κλαίς
δεν ξέρουνε τί κάνουν ,
συγχώρεσε τους και εσύ
καί εγώ το ίδιο κάμω ,
μονάχα αγάπη νά έχουμε
μητέρα, σ' ικετεύω,
σέ αυτούς τους σταυρωτας μου .

- Μα, νάτος ο πετροκοτσυφας
νάτος και ό σπουργίτης ,
το αηδονάκι τό γλυκό
το μαύρο χελιδόνι ,
κείνος ο κοκκινολαίμης
ο γκιώνης ο γλυκός ,
η καρδερίνα η μικρή
ο κοτσυφας , και τό σκαρθακι ,
ή κισα, τό σταβλοχελιδονο
ψαλλουνε και θρηνούν
τριγύρω στον σταυρό σου ,
κείνα τά τιτιβισματα
σπαραζουν την καρδιά σου ,
υμνολογουνε γοερως ,
σάν ένα μοιρολόι.

- Καί ένα αγριοπερίστερο
ασπρο, γλυκό και φωτεινό ,
στον ουρανό απάνω
φωνάζει απ' την καρδιά του :
" λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων "
χαρά σ' όλον τον κόσμο ,
θά Αναστηθεί ο Λυτρωτής
καί τού θάνατου, ο Νικητής ,
Θαρσειτε όλοι πάντες.