ΓΙΑ 2η ΧΡΟΝΙΑ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ ΤΟ <<ΚΟΥΡΜΠΑΝΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ>> . ΕΘΙΜΟ ΠΑΛΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΧΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ.
ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ , ΕΚΑΝΑΝ ΚΟΥΡΜΠΑΝΙ ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΙΡΑΖΑΝ ΣΕ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ.
ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 17/1/2017 ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΦΟΥ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΤΟ ΚΟΥΡΜΠΑΝΙ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ.
ΑΠΟ ΤΟ Δ/Σ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ
Το έθιμο του «Κουρμπανιού» του Αγίου Αθανασίου
Το έθιμο αυτό ήρθε με τον ερχομό των προσφύγων της Ανατολικής Ρωμυλίας (και σχεδόν όλων των Μικρασιατών προσφύγων που το τιμούσαν λαμπρά) στην Ελλάδα.
Ο θρύλος αναφέρει πως το έθιμο ξεκίνησε όταν τη περίοδο της σποράς, έκανε στο Κρυόνερο την εμφάνισή του ένα ελάφι, κάτι που θεωρούνταν θεϊκό σημάδι.
Οι κάτοικοι του χωριού, αφού άφηναν το ζώο να ξεκουραστεί, στη συνέχεια το έσφαζαν και το μαγείρευαν μαζί με ένα ζωμό από αλεσμένο σιτάρι, το πληγούρι, που τοποθετούσαν σε μεγάλα καζάνια.
Στη συνέχεια, το κουρμπάνι διανέμονταν στους κατοίκους του χωριού δωρεάν και το όλο έθιμο συμπλήρωναν εορταστικές εκδηλώσεις. Μία χρονιά, οι κάτοικοι δεν άφησαν το ζώο να ξεκουραστεί και έκτοτε δεν κατέβηκε ξανά. Από τότε συνέχισαν την παράδοση σφάζοντας αγελάδες. Τα υλικά για το κουρμπάνι (κρέας, σιτάρι) μαζεύονται από τους κατοίκους του χωριού αφιλοκερδώς.
Στη σύγχρονη εποχή, το κουρμπάνι αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης των προσφύγων κατοίκων του Ευαγγελισμού. Τα τελευταία όμως χρόνια είχε σταματήσει να γίνεται.
Την φετινή αναβίωση του εθίμου αναλαμβάνει και πραγματοποιεί από εδώ και πέρα ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ευαγγελισμού.
Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό πως ο Πολιτιστικός Σύλλογος πραγματοποιεί και το μεγάλο Κουρμπάνι στον Ευαγγελισμό που γίνεται κάθε χρόνο την Κυριακή του Θωμά με πλήθος επισκεπτών.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος άλλωστε έχει αναλάβει και την ευθύνη της διάσωσης και διατήρησης των τοπικών εθίμων και παραδόσεων του χωριού και αναμφίβολα οι άνθρωποί αυτοί που πασχίζουν τόσο, αξίζουν κάθε έπαινο.
Μπράβο τους και του χρόνου με υγεία !!!
Προέλευση του εθίμου
"To Κουρμπάνι" νομίζαμε μέχρι πρότινος πως προέρχεται από την τουρκική λέξη kurban, που σημαίνει θύμα – το ζώο που θυσιάζεται, καθώς και η θυσιαστική λειτουργία στο σύνολο της.
Πρόκειται όμως για αντιδάνειο.
Το Κουρμπάνι λοιπόν προέρχεται από το Ομηρικό "κυρτός" (Β218, Δ426, Ν790) το οποίο στα λατινικά έγινε "curvo" (κάμπτω, κυρτώνω) και αναφέρεται στην μορφή του μαχαιριού της θυσίας, όπως φαίνεται από την κατωτέρω αγγειογραφία.
Αποτελούν μορφή δημοφιλούς θυσιαστικής εκδήλωσης και συνεχίζουν την παράδοση πανάρχαιων, αρχέγονων λατρευτικών δοξασιών και συνηθειών.
Πρόκειται για ένα παλιό έθιμο, ο πυρήνας του βασίζεται στην έννοια της θυσίας στον άγιο του χωριού. Με τον τρόπο αυτό οι κάτοικοι της περιοχής επιχειρούσαν να εξευμενίσουν τον άγιο τους, για το καλό των ιδίων και του χωριού.
Το Κουρμπάνι προέρχεται από το Ομηρικό "κυρτός" το οποίο στα λατινικά έγινε "curvo" (κάμπτω, κυρτώνω) και αναφέρεται στην μορφή του μαχαιριού της θυσίας, όπως φαίνεται από την κατωτέρω αγγειογραφία.
Σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, κοντά στην εκκλησία από την παραμονή της γιορτής (γύρω στις 12-2 το μεσημέρι) σφάζουν ένα μοσχάρι, το κρέας του οποίου βράζουν σε μεγάλα καζάνια όλη τη νύχτα.
Την επόμενη κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας ο ιερέας με την εικόνα του Αγίου στα χέρια, ευλογεί τους πιστούς που θέλουν να είναι η επιτροπή για τον επόμενο χρόνο.
Οι πιστοί πιάνουν συμβολικά την εικόνα και προσφέρουν χρήματα για την αγορά του ζώου της επόμενης χρονιάς. Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας το εκκλησίασμα κατευθύνονται στην αίθουσα για να γευτούν το πρόσφορο, το μοσχαρίσιο κρέας που προσφέρεται μαγειρεμένο με μπλιγούρι.
Φίλοι, συγγενείς και πλήθος κόσμου δεν αργούν να γίνουν μια μεγάλη παρέα, που εκμεταλλευόμενη το κλίμα των ημερών διατηρεί καθαρά εορταστικό χαρακτήρα με ανταλλαγή ευχών και διάθεση για διασκέδαση και ψυχαγωγία.
Η διανομή του κρέατος, μαζί με άρτο, προσδίδει στο κουρμπάνι χαρακτήρα θρησκευτικού γεύματος.
Παράλληλα βέβαια λειτουργεί στο όλο έθιμο και απόηχος αρχαιοελληνικών αντιλήψεων και σεβασμάτων, που δίνουν στο κρέας εξαίρετες ιδιότητες , δύναμη και υγεία.
Οι θυσίες με την αρχαιοελληνική αιματηρή μορφή τους απαγορεύτηκαν κατά καιρούς από την Εκκλησία, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα, γιατί αντιπροσωπεύουν χαρακτηριστικό δείγμα θρησκευτικής λατρευτικής εκδήλωσης, με βαθιές ρίζες και αρχαιότατες θρησκευτικές παραστάσεις.
Το έθιμο διατηρήθηκε για αιώνες και έφτασε μέχρι την εποχή μας ως μέσον εξασφάλισης των αγαθών και της ίδιας της ζωής.
Δεν πρέπει εξάλλου να παραβλέπεται και ο ψυχαγωγικός – συμποσιακός χαρακτήρας της θυσίας, κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τους λιτοδίαιτους και στερημένους από τέτοιες ευκαιρίες χωρικούς παλαιότερα.
strymonikostoday.gr